1e lezing: Gen.14,18-20
Tussenzang: ps.110,1-4
2e lezing: 1 Kor.11,23-26  
Evangelie: Lc.9,11b-17  

Gods is aanwezig

Het lijkt al heel wat als wij geloven dat Jezus in het evangelie van deze zondag werkelijk een wonder verricht. Vanaf de jaren zestig zijn velen druk geweest om het wonder tot iets menselijks te maken. Kinderen werd zelfs geleerd dat Jezus niet echt zoveel mensen te eten gaf, men liet ze inzien dat ze hun eigen meegenomen broodpakketjes moesten delen met elkaar. Breken en delen, in Limburg werd dit zelfs de titel van liturgieboekjes. Alsof dat het enige is.

Als Sacramentsdag ons iets wil laten geloven, is het dat Jezus in het Allerheiligst Sacrament werkelijk aanwezig is. De Eucharistie is de levende herinnering aan het Paasmysterie van onze verlossing: Hij die zichzelf heeft gegeven aan het Laatste Avondmaal in zijn Lichaam en Bloed, is de Redder die zich heeft gegeven op het kruis en die is opgestaan uit de dood. Dat laatste is een groter wonder dan de broodvermenigvuldiging of de werkelijke verandering van brood en wijn in Jezus’ eigen Lichaam en Bloed! De dood en de zonde overwinnen is groter dan honger stillen, en véél meer dan breken en delen van mensen.

Het is de Heilige Geest die zonden vergeeft, zo hoorden we twee weken geleden met Pinksteren, en het is dezelfde Geest die wordt afgesmeekt over brood en wijn en die via de handen en woorden van de priester deze gaven werkelijk verandert in Jezus zelf. Het is de Geest die het Paasmysterie niet alleen in herinnering roept in onze gebeden, maar ze actueel maakt, het laat gebeuren in ons midden, in elke Eucharistieviering. De Geest van God die Jezus het vlees deed aannemen uit de Maagd Maria, is dezelfde die ook nu van de menselijke gaven de Zoon van God maakt.

Waarlijk, God is in ons midden, en het teken met de broden in het evangelie is daarvan de voorafbeelding. Het is bovenmenselijk. Het is God die aan het werk is, door Jezus. En als Gods aanwezigheid echt is in de viering van de Eucharistie, hoe dwaas zou het dan zijn om de broodvermenigvuldiging te zien als iets dat niet echt gebeurd zou zijn? Maar ja, dat is dus het probleem van geloof dat al te menselijk is. Haal de wonderen uit het evangelie onderuit, en ook de Eucharistie is niet meer echt. Waar we Jezus niet meer zien als Gods Zoon die echt in ons midden is en de werking van de Heilige Geest vergeten, wordt de God die Vader is, ook een soort afstandelijke God die misschien nog bestaat, maar alleen nog in menselijke, symbolische verhalen iets met ons van doen heeft. Eucharistie vieren is dan een maaltijd, maar mensenwerk.

Al in de Middeleeuwen begonnen mensen het geloof te verliezen dat Jezus werkelijk aanwezig is in het Allerheiligst Sacrament. Daarom stelde de Kerk dit hoogfeest in. Om ons elk jaar expliciet te herinneren dat de Eucharistie die wij vieren werkelijk Jezus’ Lichaam en Bloed is. Aan ons, mensen van deze tijd waarin God soms zo afwezig lijkt, de vraag: geloven wij dit? Geloven wij door de kracht van de Geest dat Jezus echt in ons midden is? Dat wij knielen voor God die onder ons blijvend aanwezig is in het tabernakel, in de viering? Dat wij ‘amen’ zeggen op Wie wij ontvangen in de heilige Communie: het Lichaam van Christus.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie